Po pierwszej wojnie światowej miasto Racibórz stało się właścicielem majątku położonego w południowo – zachodniej części miasta. W roku 1932 rozpoczęto budowę pierwszej części osiedla wzdłuż szosy wiodącej do Opawy, które miały stać się miejscem zamieszkania klasy robotniczej. Natomiast w 1934 roku przystąpiono do budowy drugiej części osiedla Ocice. W 1936 roku ks. prałat Carl Ulitzka rozpoczął starania o wybudowanie skromnego kościoła dla mieszkańców nowo powstałego osiedla.

Prawnie mieszkańcy należeli do parafii św. Mikołaja gdzie proboszczem był wówczas ks. prałat Carl Ulitzka. Po przezwyciężeniu różnych trudności, raciborskie władze miejskie sprzedały parafii św. Mikołaja parcelę o powierzchni 1,25 ha. Zakupiony teren był bardzo szczęśliwie usytuowany, bo leżał w środku między obu częściami osiedla i nadawał się na wybudowanie nie tylko kościoła, ale i plebani z ogródkiem, jak również założenia własnego parafialnego cmentarza.

Wielkim problemem projektowanej budowy było jej finansowanie, jednak dzięki zaradności i wielkiej inicjatywie budowniczego ks. C. Ulitzki organizującego (mimo zakazu publicznych zbiórek) specjalne kolekty w parafii św. Mikołaja i w kościele Matki Bożej, pisemnych deklaracji zobowiązujących do składania regularnych wpłat oraz licznych datków wiernych i hojności ks. kardynała Adolfa Bertrama, udało zakończyć się budowę bez długów. Kościół jako zabytek międzywojennego budownictwa modernistycznego został wpisany w styczniu 2012 r. do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego pod numerem A/366/12 i od chwili zmian społeczno-ustrojowych w naszym kraju służy wiernym parafii – większości polskiej i mniejszości niemieckiej w sprawowaniu nabożeństw w ich języku.^[1]

^[1] Akapit napisanu w oparciu o: zawartość witryny parafii p.w. Św. Józefa